اشعار

زهـرا اگـر نبود نشــان از بـقـا نبود            خـلـقـت اگر نبـود ظهـور خـدا نبـود

آیـیـنه ی تـجـلی وحـــدانــیـت بـــود            بی او صفات ذات خدا بـر ملا نبود

بر محــورمحبت او شد جهـان بـنــا            بی این عمود خیمۀ هستی بـپـا نبود

می شد اگر حقیقت نـوریه اش عـیـان             دیگر مجال سورۀ شمس الضحی نبود

حبل المتین عشق فقط قصه بود و بس            گر رشته های چادر خیـرالـنسا نبود

مدحش گرفته می شد اگر از کتاب وحی            قدری نبود، کـوثری و هـل اتی نبود

بیت معظمش که بــود مرکـز فلـک            روزی نبـود مـوقف اهل ســما نبود

محشر الی الابد به درازا کشیده بود            زهـرا اگر شـفـیعـۀ روز جـزا نبود

حج با طراوت است به یمن جهاد او            سعی اش اگرنبود حـرم راصفا نبود

گمراه و راه گمشده تا صبح محشر است            آن دل که مهر فاطمه اش مقـتدا نبود

قبله از اوست مفتخر و کعبه محتـرم            بی فاطمه حـریم و حـرم را بقا نبود

خیری نداشت عالم اگر فاطمه نداشت            خیر کثـیر حضرت خیـرالنسا نبـود؟

ام الائـمه الـنجـبایـــش نگـفـتــه انـد؟            اُمِّ اَب است و مـادر آل عـبـا نـبـود؟

زهـرا مگر عنایت خاص خـدا نبود؟            زهـرا مگر سلالۀ بـدرالـدجی نبود؟

زهرا مگر طراوت روح دعـا نبـود؟            زهــرا مگـر تجـسّم راه ولا نبــود؟

زهرا مگر تجلی عرفان و دین وعشق            آئـیـنه دار معـرفــت کبــریـــا نـبود؟

زهرا مگر شریفه زکیه حدیثه نیست            زهـرا مگـرعفیفـه و اُمُّ الحـیا نبود؟

با آن سفـارشات  گران بار مصطفی            جـایـی برای رفـتن راه خـطـا نبود!

زهـرا اگـر نبود، حـسینی بجا نبـود            بی فاطمیه صحـبتی از کــربلا نبود

بی فاطمیه نور شهـادت عیـان نبـود            بی فــاطمیه جلـوه نـما نینـــوا نبـود

بی فاطمیه اشک جهــاد آفـرین نبود            شـور حسیـنـیان نمکش از بکـا نبود

زهــرا لباس آخرتش از بهشت بـود            سهم حـسین وای که جز بـوریا نبود

شش ماهۀ مدینه به خون گر نمی نشست            شش ماهۀ ربـاب به غـربت فـدا نبود

پامال کینه گر گل عشق عـلـی نبـود            شاخـه گل حسن ز جفـا زیر پا نبود

دستش اگر به پای ولایت نمی شکست             دستی کـنار عـلقـمه از تن جـدا نبود

با این همه جلالت و با این همه مقام            تکـذیب آن وجـود خـدایی سزا نبود

توهین به شأن عصمت آیات نور شد            این ناروا به ساحت قدسـش روا نبود

شهر مـدینه حـاصل ذکــر ولا نشــد            آنـــجا کسی مقـیـم حدیث کـسا نبود

با هیچ امانتی نشود اینچـنیـن عـمـل            گیرم که او امانت خـیـرالوری نبود

دیوانه وار؛ شعله به دست آمـدند روز            بردرب خانه ای که شبی بی گدا نبود

غیر از شقایقی که به رویش شکفته بود            در آن خزان غمزده یک غنچه وا نبود

مسمار و تازیانه و سیـلی و فاطمـه            گیرم معاد و محشر وعدل خدا نبود

مخفی اگر نـــبود مــزار شـریف او            فـریـاد غـربت بـشریت رسـا نــبود

از رویت خسوف هلالش هلال ماند            پـشتی که جز مقابل یکـتا دوتا نبود

مادر ز قاتل پسرش کی رضا شود؟            از قاتلان محسن خود او رضا نبود

گفتا مـراثی اش به عطوفت بیان نما             یک ذره رحم در دل این ماجرا نبود

مادر کنارساحل خون بود و طفل غرق            در پیچ و تاب واقعه بابا چرا نــبود

ای سبزپوش صبح فرج مهدیا بگـو            سـرخی پنجه های عـدو از حنا نبود

بر مشامم می رسد بوی عزای فـاطمه           می شـوم آمـادۀ گـریه بــرای فـاطـمـه

هاتفی از آسمان ها می دهد امشب نـدا           فـاطمـیّه آمده، مـــاه عـزای فــاطـمـه

فـاطـمـیّه آمـده؛ ای فـاطـمیّـون غـیـور           خانۀ دل را کـنید امشب سرای فاطمه

در عزایش بر تنم دارم لباس نوکـری           این لباس مشکی ام باشد عطای فاطمه

من کجا و گریه در بزم عزای اوکجا؟           اشک چشمانم بُوَد لطف خـدای فاطمه

بر جراحات عـمیق فـاطمه مرهم نهـد           هرکسی گرید میان روضه های فاطمه

هرکسی بر بام خانه پـرچم زهـرا زند           می شود ایمن ز غم تحت لوای فاطمه

مِهر زهرا را خدا با طینتم کرده عجین            افتخارم این بُـوَد هسـتم گـدای فاطمه

در قـنوت هر نـمازم بر لبـم دارم دعا           بـاراله ها جـان مـن گردد فدای فاطمه

یاری زهرا نمودن بازبان است وعمل           ای که هستی درپی کسب رضای فاطمه

می رسد آوای یا مهدی هنوز از پشت در            ذکـر تعـجیل فرج باشـد دعای فاطمه

کی می آیی تا بگیری انتـقام مـادرت؟           مهـدی زهـرا بیا، ای دلـربای فـاطمه

ای شمع سینه سوخته‌ی انجمن عــلـی         تــقــدیر تست سوختن و ساختن، علی

ای رهبری که منزوی‌ات کرده جهل خلق         ای آشــنــای درد، غریب وطن عــلی‌

من پهلویم شکسته و تو دل شکسته‌ای         من برتو گریه می‌کنم و تو، به من علی‌

من سینه خُرد گشته و تو سینه سوخته         من با تو گفتم و تو به کس دم مزن علی

من بازویم سیه شده تو دست، روی دست         بر گو کجاست بازوی خیبرشکن علی‌

سربسته به، که بعد حـمایت ز حقّ تو         در اخــتــیار من نَبُوَد دست من عــلی‌

گفتم به شب کفن کن و شب دفن کن ولیک          از تن نــمـانده هیــچ برای کـفـن علی‌

دست نوازشش دگراز کار مانده است           بر بـازویش مدال غـم یـار مانده است

با اینکه نا ندارد و قــامت کـمان شـده           چون کوه پشت حیدرکرار مانده است

هرشب برای غـربت و مظلومی علی           تا صبح گریه کرده و بیدار مانده است

حالش وخیم تر شده از حرص و جوشها           غـصه زیاد خورده که بیمار مانده است

زینب حریف آن همه خونریزی اش نشد          در کار این مریضه پرستار مانده است

از نحــوۀ قـدم زدنـش حــدس می زنـم           چشمان ضرب دیدۀ او تار مانده است

کـمـتــر شده تــورم پلکش ولی هنــوز          بر پـیکرش جراحت بسیار مانده است

هر ثـانــیــه تـنــفــس او کنــد می شود           بد جور در میان در انگـار مانده است

ای فـضه لا اقــل تو جــواب مــرا بده           این جای پای کیست به دیوار مانده است؟

با آنکه نفسهای پر از بـال زدن داشت         در چشم کبودش رمق بودن من داشت

گــلــدوزی پــیــراهــن او تا شب آخـر         با من که نه! با اشک وغم و ناله سخن داشت

می گفت: ببین پینه ی دستم شده بهتــر         می گفت ولی آتش صد زخم به تن داشت

میگفت: مهم نیست یکی دو سه جراحت         یا اینکه نمی گفت چه دردی به بدن داشت

از آرزوی خــوب شدن گـفـتــم و گفتم         اما مگر این زخم، سرِ خوب شدن داشت؟!

یک عمرنشستیم و دراین کوچه نوشتیم:         ای شهر! مگر یک زن غمدیده زدن داشت؟

گل، بر من و جوانی من گـریه می‌کند           بلبل به خسته جانی من گریه می‌کند

ازبس که هست غم به دلم، جای آه نیست           مهمان به میزبانی من گــریه می‌کند

از پــا فـتـاده پا و ز کار اوفتاده دست           بـازو به نــاتــوانـی من گریه می‌کند

گــل‌های من هنوز شکــوفـا نگـشته‌اند           شبنم به بــاغـبــانی من گریه می‌کند

در هــر قــدم نشـینم و خیزم میان راه           پیری، براین جوانی من گریه می‌کند

گردون، که خود کمان شده، با چشم ابرها            بــر قــامت کـمـانی من گریه می‌کند

این آبشار نیست که ریزد، که چشم کوه           بـر چـهـرۀ خـزانی من گـریه می‌کند

فــردا مــدیـنــه نـشـنود آوای گــریـه‌ام           بـر مـرگ نـاگهانی من گریه می‌کند

اشــكــم ولي ز چـشــم مدينه چكيـده ام          يــاسم كه جـای بـاغ به در آرمـيـده ام

چون ابرپشت پاي علي اشك ريخته ام          چون آه در هـواي عـلـي پَـر كشيده ام

اي شبه مــردهای مـديـنه چـه مي كنيد          من ذوالـفـقـار خـستـه ولي آب ديده ام

گفتي صلاح نيست كه نفـرينشان كني          دست از دعا كشيدم و عزلت گزيده ام

همچون نـسـيم در زده ام خـانه هايشان          هر شب به كوچه هاي مديـنه وزيده ام

در جـلـوه ام دوباره مكــرر نمی شـوم          چون فرصتي گذشته ام و سر رسيده ام

نـفـسـي فدا لنـفـسك يا مرتضی عــلـی          هرچه بـلای توست به جانم خريده ام

من كه ازعشق علی چون شمع شيدا سوختم           صاحب جنّت منم، اما در اينجا سـوختم

سوختم تا يك سر مويی نسوزد از عـلی          تا بماند رهـبرم، من بی مهـابـا سوختم

بی گـنــه بــودم ولی در آتـشــم انداختند          محسنم شد كشته، ناليدم كه بابا سوختم

زيـنـبــم می ديــد آتش زائـر رويــم شده          از پـريـشــانی او در بين اعـدا سوخـتم

مثل چشم مجتبی، مسمار، يارب سرخ بود          من نمی گويم چه شد تنهای تنها سوختم

هركه نان ازسفرۀ ما برده بود استاده بود          بسكه نامردی بود در اين تماشا سوختم

سـوخـتـم تا شعـلۀ عـشقت بماند جاودان          پـای تا سر يا عـلـی با اين تمنا سوختم

چه می شود که به زانوی من توان بدهی          دوباره صورت خود را به من نشان بدهی

چه می شود که زمان قـنوت نیمه شبت          دوباره بازوی خود را کمی تکان بدهی

چه می شود که دگرمثل روزهای قدیم          کنار سفره خودت نان به دستمان بدهی

به جای آنکه شوی پرپر و به خاک افتی          و روح خـسـته خود را به آسمان بدهی

ـ گل شکسته ی من پا بگیر دراین باغ          کـه باز عطر بهشتی به بـاغـبـان بدهی

تو را به جـان عـزیزت مخـواه بنـشینم          به چشم خویش ببینم چگونه جان بدهی

نفس تومیکشی وحال کودکان این است          چه می شود تو اگر جان در این میان بدهی

غصه ات ای ملک سوخته پر سنگین است          گریه ام روز و شب وشام و سحر سنگین است

کس زمن بــعــدِ تو بر صبــر توقع نکند         بشکند چون که کمر، درد کمرسنگین است

با عـلی حرف بزن تا که نگویند به هــم          بـا علیمثل همه فـاطـمه سرسنـگین است

رمقی نیست که حرکت بدهی جسمت را          نـتـوانـی بــزنی بال که پر سنـگین است

تـک و تـنـهــا وسـط راه رهـایــم نکـنی          راهزن پر شـده و بار سـفر سنگین است

فـاطـمـه، فــاطـمـۀ دورۀ پـیـغـمبر نـیـست           یا نه! این فـاطمه آن فاطمۀ حیـدر نیست

چه سوالی ست که می پرسی؟ علی جان خوبی؟           من کجا خوبم اگر حال شما بهـتر نیست

غیر از این دردِ حجابی که گرفتی از من           بستری بودنت آن قدر عذاب آور نیست

فـضـه می گـفـت بـیـایـیـد غــذا آمـاده ست           زینبت گـفـت نـمـی آیم اگـر مادر نیست

گریه آور شده این آمد و رفتی که مراست           وای از این خانه که دارای در دیگر نیست

ای فُلك عاشقی ز چه پهـلو گرفته ای         ای بحر عشق از چه به غم خو گرفته ای

تاریك شد دو چشم علی بی طلوع تو         چندی ست از عزیز دلت رو گرفته ای

بهـر سـؤال نه، ز مدد یا علـی بگــو         ای همسری كه دست به زانو گرفته ای

ترسم بگیرد از من دل سوخته تو را         زخمی كه از غلاف به بازو گرفته ای

دیوار را رها كن و از دست من بگیر         ای آن كه دست خویش به پهلو گرفته ای

گرچه كبود گشته ولی باز كن به من         آن چشم را كه در خَم ابرو گرفته ای

آشفته است چون دل من موی زینبت         زان دم كه شانه را ز سر او گرفته ای

موی تومحرم است وعلی محرم تونیست؟         از چیست چهره در پس گیسو گرفته ای؟

 دوبــاره شـب شــد و ســر درد دارد           بــمـیـــرم بـــاز مـــادر درد دارد

پس ازفصل پُر ازغم یک سخن گفت           عـزیـزم زخـــم بـسـتـر درد دارد

نــبـاید دست زد بــر عـضـوهــایــش           که آیــه آیــه کـــوثــــر درد دارد

شبی آهــی کــشــیـد و زیر لب گـفت           خــدایــا مـــرگ کـمـتر درد دارد

من از گــودی چـشـمـانــش گــرفـتـم           که زخــــم دیــده ی تــر درد دارد

حـسن تب دارد و در خــواب گــویـد           نـزن سـیـلـی سـتـمـگـر درد دارد

پـریــشان باش ای گـیـسـو چو بـخـتم           کـه دیــگـر دست مـادر درد دارد

پروانه شـدم شعله به پای تـو نگیرد         این حـادثـه بر هـیچ کجای تو نگیرد

بین نـفس سینه ی من فاصله افــتـاد         تا اینکه در این شهر صدای تو نگیرد

تـا این سـپـر تا شده ات فـایــده دارد         ای کـاش مرا از تو خدای تو نگیـرد

پهـلـو زدم آنقـدر که مسمـار بـیـفـتد          تا مـوقع رفـتن به عـبـای تـو نگیـرد

افتادن من در وسط کوچه صدا کرد          آری خـبـری نیست برای تـو نگیـرد

من شیشه سپر می کنم امروز برایت          تا سنگ سر کوچه به پای تو نگیرد

تو خـواستی ایـنـبار فـدایم شوی اما          من خواستم اینـبار دعـای تـو نگیرد

دلم تنگ است بهر ديدن روی تو مادرجان         منم زينب اسير خلـق نيكوی تو مادرجان

بـجای فـضه آوردم بَـرت آب وضويت را         كه شايد بارديگر بنگرم روي تو مادرجان

مگراين چارساله دخترت هم گشته نامحرم             نبايد چونكه بيند روي و گيسوي تو مادرجان

نمی گيری مرا در بر دگر؟ دلتنگ آغوشم             دلم خواهد نهم سر را به زانوی تو مادرجان

نگر چنديست گيسويم نگشته شانه با دستت             معطركي شود زلف من از بوی تو مادرجان

دلم خون است وديگر طاقتي براين دلم نبود             شوم كی با خبر از سر پهلوی تو مادرجان

نمی گوئی به زينب راز خاكی گشتن چادر            بگو تا كه شوم هم درد و دلجوی تو مادرجان

حسن چنديست محزون و به خود از درد ميپيچد             خبر دارد مگر از سّر ناگوی تو مادرجان

دلم خوش بود، محسن آيد و هم بازيم گردد             چه بُد جرمش كه پرپرگشته دركوي تو مادرجان

پدر با چشم مضطر حال و احوال تو می پرسد             مگردان رو ز او آيد چو رو سوي تو مادرجان

نگر بابا غريب است و تسلايش تو می باشی         بسوزد قلب او اينگونه با خوی تو مادرجان

حلالم كن اگر بهرت عصائي ناتوان بودم             دعا كن تا بميرد دخت دلجوي تو مادرجان

بود بر سا ئل اين عقده كه روزي مادرت خواند             قبولش كن شود قربان گهش كوی تومادرجان